احمد ولی، آلبوم ۱۲

فدای چشم تو ساقی شراب دِه

فدایت قلب حزینم ای نازنینم

فراموشم چو از یادت فراموشم؛ کنسرت

فراموشم، چو از یادت فراموشم

فقط سوز دلم را در جهان پروانه میداند

قصه عشق تو بگذشتن و بگذاشتن است

کار من سخت است یاران

کاش امشب نگار من باشی

کاش‌که کاش‌که جز تو کسی داشتم

کجا کجایی تو، بیا سیاه‌مویم

کجا می‌برد از پی‌ خویش ما را این دل پُر تمنا

کرده‌ای محرومم از دیدار یار؛ ترانه ساز

کسی زیباتر از تو در جهان نیست

کشتۀ چشمان سیاهت منم

کمان دارد به گیسو، شَکر در خندۀ او

کن نگاهی گاهی تو به سوی من

کودک کودک، زندگی چه خوب‌ است

گردانده مرا چشمت میخانه به میخانه

گردانده مرا چشمت به میخانه؛ کنسرت

گریه می‌کنم، شبها به یاد روی تو

گفتمش ای در دل من جای تو

گل به دامان تو ام؛ مجلسی

گل سبو به دوش آمد ساغر خموشان کو

گُل سر چوکی نشسته میکنه دربار

گُل سنگم گُل سنگم چه بگم از دل تنگم

گُل مریم، گُل نرگس، گُل نازم

گُل نگاه تو گاهی به سویم

گُل نگیره جایته، گُل نگیره جایته

گویند که چو مهتابی

لب خندان و غزل‌خوان به صد ناز بیا

لیلا، با خاطره های تو ام تنها