احمد ولی، آلبوم ۸

در دلم بود که جان بر تو فشانم روزی

در دیده ز دیدار تو داغی دارم

در شب هجر تو شرمنده احسانم کرد

در شهر شهره می‌کند افسانۀ مرا؛ کنسرت

در شهر شهره می‌کند افسانۀ مرا

در ضمیر ما نمی‌گنجد بغیر از دوست کس

در عشق نه تسبيح و نه زنار ضرور است

در عشق نه تسبیح و نه زنار ضرور است؛ مجلسی

در غمت سوخت جان من، ای وای جان من

دقیقه های حیات با شتاب می‌گذرد

دل آرامی که دارد موج‌ ها

دل به جان آمد خدایا اندرین آوارگی

دل دردمند مرا نبوَد بی تو دوا

دل را ببین در کوی جانان آمده

دل رفته رفته، رنگ لب لعل او گرفت

دل ز تن بردی و در جانی هنوز

دل من اسیر او، اسیر نگاه او

دل من مشرب پروانه دارد

دل می‌بری جانم، نمی‌شوی رامم

دلم از فراق خون شد تو فراق دیده باشی

دلم بی جمالت صفایی ندارد

دلی که قدر عزیزان باوفا دانست

دماغ آشفته می‌گردد مرا از دیدن سُنبل

دنیاست خوب دنیا لیکن وفا ندارد؛ کنسرت

دنیاست خوب دنیا، لیکن وفا ندارد

دنیای من دنیای دل، دنیای عشق است

دو چشم مستت ستارۀ من

دوباره عاشق شدم پشت ادای خوشت

دوست دارم همچو موجی در دل دریا بمیرم

دیگر اگر دلخون شوم