احمد ولی، آلبوم ۹

دوست دارم همچو موجی؛ کنسرت

دوست میدارم شبانگاه پرتو مهتاب را

دوستان از منش دعا مبرید

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دوش تا آتش مَی از دل پیمانه دمید

دوش در حلقۀ ما قصه گیسوی تو بود

دوش دل گفت که من روی کس حیران نشود

دیار نازنین من، وطن، وطن، وطن

دیدار تو در جهان، جهان دیگر است

دیده گریان سینه بریان کرده‌ای؛ کنسرت

دیده گریان سینه بریان کرده‌ای

دیشب که تو از مهر به بام آمده بودی

دیشب که تو از مهر به بام؛ کنسرت

دیشب نگار شوخ و مستانه دیدم

دیگر بر نمی‌گردم گیرم از فراق مُردم

رخسار داری گل واری

رفتم ز کویت نیایم به سویت

رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت؛ رادیو

رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت؛ کنسرت

رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت

رفتیم از این باغ هجر تو حاصل؛ کنسرت

رقصیده بیا جانم صدفی

رنگ لبانت بر دل نشسته؛ دوگانه

رنگ لبانت بر دل نشسته

رویایی آرزوی منی

ز این گذرگاه به کجا دل بندم؛ کنسرت

ز این گذرگاه به کجا دل بندم

ز بس گل که در باغ مأوی گرفت

ز بهار عمر من گُلی جز وفا در اوست؛ کنسرت

ز بهار عمر من گُلی جز وفا در اوست