احمد ولی، آلبوم ۱۰

ز بیکاری نفس‌ها سوختم تا دل سیه کردم

ز دست لطف و عتابت در آتش و آبم

ز راه دیده در دل خانه کردی

ز کف صبر و ز دل تاب و توان رفت

ز کویت بر گرفتم دل از تو بر گرفتم

زاهد بخدا رو رو، ضایع مکن اوقاتم

زندگی افسانۀ جدائیست

زندگی با تو چه خواب و رویاست

زندگی چیست خون دل خوردن

زندگی زمزمه عشق است

زیر و بم وهم است چه گفتن چه شنیدن

ساز بزم خاموشیست شیونی که من دارم

ساغر بیار و باده ریز در جام دل

ساقی بده پیمانه‌ای زآن مَی که بی‌خویشم کند

ساقی بده پیمانه‌ای زآن مَی؛ کنسرت

ساقی بده رطل گران، زان مَی که دهقان پرورد

ساقی دل من خون شد جام دگرم دِه

ساقی می پرست من سرخوش و مست میرود

سحر نسیمی درآمد از در به یاد گلزار

سر شب شد نیم شب، نیامد یارم

سرم قربان سرت، شب می‌آیم به برت

سرم قربان سرت؛ قدیمی

سرو گریز پا را من خوب می‌شناسم

سوخته لاله زار من رفته گل از کنار من

سیاه چشمانم نرو ماه تابانم نرو

سینه مالامال درد است

شاد کن جان من، رحم کن بر دل مسکینم

شانه دو دسته میزند طرۀ تابدار را

شب کجا بودی، گل سیبم یار گل سیب

شب کجا بودی، گل سیبم یار؛ قدیمی